• Elke vrijdagavond, klokslag acht uur, verzamelen ze zich op het veld van GRC Groningen. Regen, wind of zonneschijn – het maakt niet uit. Terwijl de rest van Nederland de voetbalschoenen in de winterstalling heeft gezet of de zomer gebruikt om op het terras bij te komen, draait dit elftal gewoon door. Geen winterstop, geen zomerstop. Alleen maar vrijdagavond. En voetbal.

    Het is een bont gezelschap. De jongste is begin twintig, de oudste heeft al de pensioensleeftijd bereikt. Sommigen hebben ooit op niveau gespeeld, anderen hebben hun prime nooit bereikt – en ook nooit gemist. Maar op vrijdagavond zijn ze allemaal gelijk: spelers van een team zonder vaste opstelling, zonder vaste coach, maar mét vaste rituelen.

    Eerst is er de warming-up, of beter gezegd: het praatje bij het hek. Daar worden de laatste roddels gedeeld, blessures overdreven en tactieken besproken die nooit uitgevoerd worden. Dan wordt er geloot: wie speelt met wie? De teams zijn nooit hetzelfde, maar altijd in evenwicht (alhoewel altijd ???).

    Het doel? Simpel: wie scoort de winnende goal? Want daar draait het om. Niet om de stand, niet om wie het meest gescoord heeft, maar om die ene goal, ergens in het laatste kwartier, die het verschil maakt. Dan valt de stilte even over het veld, behalve het juichen van het winnende team en het zuchten van de anderen. Maar niemand is echt teleurgesteld. Hoe kun je verliezen als je elke week weer mee mag doen?

    Soms lijkt het veld op een theaterstuk. Met komische missers, briljante passes die per ongeluk lukken en keepers die liever met hun handen in de zak staan dan duiken naar de bal. Maar als het erop aankomt, in die laatste minuten, verandert alles. Dan is het ineens fanatisme, net als vroeger. Dan wil iedereen de held zijn. Of tenminste: de man van de assist.

    Na het laatste fluitsignaal – meestal een vage roep van “Dat was ‘m wel!” – begint het tweede bedrijf: de derde helft. De kantine gloeit als een huiskamer. Bier vloeit rijkelijk, bitterballen sissen in het vet en verhalen worden groter met de minuut. De goal van vorige week was ineens een stift van buiten de zestien. Iemand anders had drie assists, maar niemand herinnert zich dat.

    De heren doen zelf de bar, al is dat ook vrij eenvoudig. Elke keer min of meer dezelfde bestelling, een aantal pitchers bier en voor de enkeling een frisdrankje. Er wordt gelachen, geproost, en gezongen (want er is altijd wel iemand die voor DJ speelt) als het moet. Het is altijd nog lang onrustig in de kantine. Alsof niemand naar huis wil. Alsof de avond eeuwig mag duren.

    En ergens, diep in de nacht, terwijl de lichten doven en de laatste glazen klinken, weet iedereen het zeker: volgende week zijn ze er weer. Geen winterstop, geen zomerstop. Alleen vrijdagavond. Alleen voetbal. Alleen GRC.

    Wil je een keer meedoen, informeer dan bij ledenadministratie@grcgroningen.nl .