‘Ik berust nu in mijn aanstaande dood, maar wil graag nog goed afscheid nemen van GRC’

Oud-voorzitter Henk Mekenkamp (56) kreeg in oktober vorig jaar het fatale bericht. Hij meldde zelf op 15 juni op Facebook: ‘Een kwaadaardige vorm van kanker in het rechterbeen is dusdanig uitgezaaid dat ik niet lang meer te leven heb. Einde verhaal,” schreef hij. Ruim 400 reacties van medeleven volgden. Het moment om persoonlijk contact op te nemen met Henk. Na enig sms-verkeer liet hij weten graag een gesprek te willen: ‘Ik berust nu in mijn aanstaande dood, maar wil graag nog goed afscheid nemen van GRC'. Het werden twee gesprekken. Vooral over GRC.

 Door Ger van Gelder

Proloog

Henk brengt zijn laatste levensfase thuis door in Eelde. Zijn Angela opent de deur voor de tweede keer binnen enkele dagen en meldt dat Henk in de achtertuin is “In zijn sanatorium.” Inderdaad,  op een ruim bed op een dito overdekt terras. Prachtig uitzicht op de weilanden achter zijn woning aan de Kooistukken. Glazen met verschillende soorten vocht binnen handbereik.

‘Mooi toch?, zegt Henk direct na deze begroeting. Twee dagen eerder was het nog een beetje spannend, emotioneel. Nu is het haast joviaal, ondanks zijn situatie. Twee praatgrage mannen.

Gesprek 1

Op weg naar Eelde nog enige spanning. Hoe zal het wederzijds uitpakken, een eerste weerzien na ruim vijf jaar?

Primair is natuurlijk zijn situatie.  Henk heeft niet meer lang te leven. Hoe tref je dan iemand aan, fysiek en geestelijk?

Maar ook een beetje spannend. Hij berust weliswaar in zijn lot,  maar er zit hem nog steeds één ding ernstig dwars. De manier waarop het ging rond zijn vertrek als voorzitter in 2017 heeft hij als zeer onheus en oneervol ervaren.

 “Dat heeft me toen helemaal murw geslagen en ben het nooit kwijt geraakt. Zelfs nu nog niet.’’ Henk laat de emotie even de vrije loop, tranen. Hij herpakt zich snel, maar niettemin.

Daarover gaat het tussen twee GRC’ers die van 2011 tot en met 2015 met elkaar samenwerkten. Een voorzitter en een bestuurslid Algemene Zaken, min of meer clubmanager. Praatgrage mannen, maar Henk vooral spreekt eerst en vindt een goed luisterend oor. Waarna wederzijds analyse volgt van wat hem zo dwars zit. 

Waar het destijds om ging, wordt meer in perspectief geplaatst. Gaandeweg gaan de scherpe kantjes er af. Nuancering en tenslotte relativering.

Zo zegt Henk dat hij zich toen te snel  van de club afwendde, volkomen beduusd en teleurgesteld als hij was. ‘Ik had daar echt verdriet van, maar de tijd wacht niet. Let-it-be denk je dan, maar niet van harte. ….”

Aan de andere kant had het bij GRC ook wat fijngevoeliger kunnen aangepakt. Bovendien ging het buiten het overgrote deel van de leden om. Openbaar was alleen dat Henk Mekenkamp zou aftreden als voorzitter. Maar dat had hij al veel eerder besloten.

Het is gegaan zoals het is gegaan. Nu zijn dood nadert, wil Henk deze ‘unfinished business’ opgeschoond hebben. Vandaar deze gesprekken. Want hij wil graag nog eens naar GRC terug op sportpark Corpus den Hoorn. “Daar heb ik zoveel herinnering aan als jeugdlid, mijn zoons speelden er, als jeugdleider, scheidsrechter, sponsor, als voorzitter.” Of dat kan op korte termijn? Zeker en graag. Dat gaan we regelen.

In de afgelopen twee uur echter is het nauwelijks nog kunnen gaan over de  laatste levensfase van Henk, waarin hij berust en er op voorbereid is. Gesteund door Angela en met hun vijf gezamenlijke zoons in de buurt.

Dat stellen we uit, want na die twee uur slaat de vermoeidheid toe. En er moet ook nog het een en ander worden geregeld immers. Waarna een tweede bezoek wordt gepland.

Gesprek 2

Twee dagen later dus opnieuw naar de Kooistukken. De meegebrachte metworsten van de plaatselijke slager gaan er snel door. Zonder alcoholische versnapering overigens. Die is ons beiden al enige tijd dringend afgeraden.

Na een half uur belt huidig GRC-voorzitter Will Panman die Henk twee jaar na diens aftreden opvolgde. Will laat namens GRC weten dat de club Henk en zijn gezin heel graag bij GRC op Corpus den Hoorn wil ontvangen. Dat wordt woensdag 5 juli om zeven uur ‘s avonds. Zowel binnen als buiten de vereniging wordt dat kenbaar gemaakt. Henk waardeert dat zeer.

Deze tweede bespreking is bedoeld om het levensverhaal van Henk  als zodanig

in grote lijn voor het voetlicht te krijgen. Maar ja, GRC blijft daar wel als een rode draad doorheen lopen.

Het gezin Mekenkamp vestigde zich in de zestiger jaren in de zich toen ontwikkelende stadsdelen Corpus den Hoorn en De Wijert. Met in het Stadspark Velocitas  en GRC. Vader Mekenkamp was al Velocitaan, maar daar voelde kleine Henk niets voor. Zijn klasgenootjes op de lagere Nienhuisschool  speelden immers allemaal bij GRC. Rudy Heres was daar ook nog eens onderwijzer. Dus meldde Henk zich in 1972 als 6-jarige in 1972 aan bij GRC.

“Dat vond Velocitas helemaal niet leuk en mijn vader dus ook niet, want die was daar al behoorlijk ingeburgerd. Eerst alleen maar trainen, want ik was te jong om te spelen. Het was voor GRC ook het laatste jaar daar, want in 1973 was de verhuizing naar het nieuwe sportpark Corpus den Hoorn. De hele jeugdafdeling ging in optocht met muziek en koetsjes. Ik in mijn eerste GRC-tenue dat vader een dag eerder dan toch maar had gekocht bij sporthuis Sjoerd van der Baan. Tijdens de receptie liepen wij daar nog wat rond en plotseling zette clubicoon André Borgman mij op de bar en riep: ‘Dit is onze toekomst’. Ik ging apetrots naar huis.”

Henk liep vanaf de E-ers de hele jeugdafdeling door en werkte zich al snel naar de selecties in de verschillende leeftijdsgroepen tot uiteindelijk A1. Voor jeugdtrainer Sietse van Dellen was hij een randgeval, dus kwam ook vaak uit voor A2. “Maar ik heb nog wel voor GRC meegedaan met het Eurovoetbal in die jaren.” Henk wil het toch maar even benoemen.

Daarna was Henk enige tijd uit beeld bij GRC wegens verhuizing naar Winschoten en bij terugkeer naar Groningen werd hij door Engelbert gevraagd voor het eerste elftal. “Speelde daarin nota bene nog eens tegen GRC dat toen was afgezakt naar de vierde klasse!”, weet hij nog.

Maar GRC bleef de liefde en dus in 1996  weer terug naar Corpus den Hoorn. Eerst als leider bij de F-junioren, want zoon Brian was zover. Eind jaren ‘90 was Henk nog leider van A1 met als trainer Jeroen Zanen.

Tenslotte werd Henk in 2011 gevraagd de vacature van clubvoorzitter op te vullen. Het jaar waarin GRC het huidige clubgebouw opende en tegelijkertijd naar de derde klasse degradeerde. Werk aan de winkel dus voor de nieuwe voorzitter. Het clubgebouw goed in de club implementeren en het eerste elftal weer terug naar de hogere regionen. ”Dat is gelukt, maar we hadden toen ook goede mensen in het bestuur en commissies. Het eerste elftal werd dat seizoen meteen kampioen. Het jaar daarop zelfs in één keer door naar de eerste klasse. Trainers waren toen Fred Schreuder en Rinie Jurna met wie het goed werken was. Financieel waren die eerste jaren best lastig onder meer door de zwaardere lasten van het nieuwe clubgebouw. We moesten enkele keren ingrijpen, maar sloegen ons er goed door heen. Er kwam veel commercieel geld binnen en het gebouw is een succes geworden.“

Henk werd in 2012 met Euphony ook nog drie jaar hoofdsponsor van de club. “Dat was een Belgische internetgigant en ik zette dat in Noord-Nederland op. Maar die naam Euphony stond niet op het shirt van het eerste elftal. Dat zou zonde zijn voor die mooie rode V op een wit shirt.”

Het laatste kenmerkt de opvatting van Henk over wat een voetbalclub moet zijn. Betrokkenheid op sociale basis. ‘GRC in de maatschappij’ noemt hij dat. Hoe Henk dat zag en voelde, is eens heel goed verwoord in interview van Johan Staal in Puurvoetbalonline op 7 oktober 2016.

Wat hij in zijn voorzitters-periode ook graag deed, was het arbitreren van wedstrijden. Vooral de lagere senioren en junioren. In zijn knalgele scheidsrechters tenue. ”Die elftallen zijn de basis van de vereniging.”

Maar Henk zag ook in dat een vereniging als GRC zeker bedrijfsmatig moet worden geleid, gezien haar status qua historie, voetbal positionering en accommodatie. Een hele opgave, heeft ook hij ervaren.

Dat ging allemaal goed, tot in 2017, althans wat Henk betreft. Ongeveer zes jaar geleden alweer. Waarover het ging in twee gesprekken. Dat moest uit de weg.

Nog bij leven.

Epiloog

Angela reikt tussen het gepraat door een pilletje aan. “Wel innemen,” zegt ze streng. Henk legt het jointje even neer, water en pilletje. Jointje? “Jazeker. Dat heeft een pijnstillende en rustgevende werking. Dat is bekend. Als je wilt mag je gerust een sigaartje roken, hoor!” Dat hoor je ook niet meer zo vaak…

Een medicinaal jointje naast al die farmaceutische producten? “Ger,” bezweert Henk. “Leve de medische wetenschap en farmacie. Want daardoor lig ik hier nog. Het is ook enige tijd erg slecht geweest, maar voel me momenteel relatief nog goed. Ik kan zelfs af en toe even naar  mijn café Mekie’s hier vlak bij aan de Hoofdweg. Jesse zwaait daar de scepter. Nog even met de klanten praten of buiten zitten. Je koestert zoiets nu. Bij Mekie’s wordt enige dagen na mijn besloten uitvaart iedereen uitgenodigd voor een borrel en zo. Dat moet vooral niet meer verdrietig gaan, daarvoor is mijn leven te fijn geweest. Hooguit een foto achter de bar en hopsakee, de muziek hard aan.”

Henk berust, want hij weet dat het zo gebeurd kan zijn. “Er zit namelijk ook een fors kankergezwel vlak bij mijn hart. Dat is heel bedreigend, maar ik hoop dat het nog even duurt. Elke dag is er één.” Precies, woensdag 5 juli bijvoorbeeld. Naar GRC voor een goed afscheid!

Foto: Henk en Angela met hun zoons (vlnr) Jesse, Brian, Wouter, Robin, Jeroen.