• Door Ger van Gelder

    We hebben in Qatar de knock out fase gehaald. Dinsdag 2-0 tegen Qatar, daardoor eerste in de poule en bij de laatste 16. Zaterdag 3 december tegen de USA dat de beladen strijd tegen Iran moeizaam met 1-0 won. Met typisch Amerikaanse vechtersmentaliteit. Gelukkig maar,  die knock out fase. Niet meer rekenen. Het gaat er meteen om. Spanning!

    Flitsend was Nederland nog niet, wel sjabloonmatig. Hoeft ook nog niet. Bovendien was er nog nooit een land dat een WK won met zeven keer oogstrelend voetbal. In Nederland denken we altijd voor het oog te moeten spelen. Onze volksaard. Nederland WK-kans?. Die heb je altijd, maar ik denk het niet. Te kwetsbaar. Het is er net niet, dat kan die eerste plaats in een zwakke poule niet verhullen. Desondanks zit de kwartfinale er nu in. De laatste acht. Dan doe je het gewoon goed. Meer is bonus, het is dan maar net hoe het allemaal valt.

    Wat heeft GRC hier mee van doen? Volgens mij is onder anderen Bert Meinema, trainer zaterdagvoetbal, daar gesignaleerd. Misschien zijn er nog wel enkele GRC’ers, maar niet in clubverband, zoals ooit in Duitsland en Argentinië.

    GRC in Duitsland ’74

    Na vele jaren plaatste Nederland zich weer eens voor een WK in Duitsland 1974. GRC was er bij.  In “74 promoveerde de hoofdmacht van GRC als kampioen naar de eerste klas. Cadeautje: trip naar Hannover voor de eerste poulewedstrijd tegen  Uruquay.  Dus trok op een vrijdagmorgen in juni ’74 een bus met ruim 50 GRC’ers naar Hannover. Spelers, trainers, staf, bestuurders, sponsors en supporters. In de namiddag een wedstrijdje tegen een plaatselijke amateurclub  (2-2), dinertje, vervolgens nachtelijk je-weet-wel, zaterdagmiddag met de zonnebril op naar de eerste poulewedstrijd van Nederland.

    Martin Koeman -  in dat aankomende seizoen eerst nog speler, daarna 3 jaar trainer - en ik liepen samen de hoge trap op richting de tribunes. Bovenaan  stonden we even perplex. Een volle kuip met 30.000 Nederlanders, geheel oranje gekleurd. Shirts, gekke hoofddeksels, vlaggen. De eerste uiting van Oranje-gekte. Ontkiemend nationaal gevoel van “we”. Toe maar.

    Die wedstrijd tegen het om zijn harde, verdedigende speelwijze gevreesde Uruguay verliep stroef, maar na rust toch twee keer Johnny Rep (2-0). We konden vrolijk gestemd naar huis, nog onwetend van het vervolg. Nederland groeide naar een heel sterk WK. Niet alleen op basis van techniek, maar minstens zo fysiek. ’Schoffelland’ heette het internationaal. Maar ja, wel finale.

    Samen met Martin, Erwin en Ronald later ook nog naar de eerste wedstrijd van de halve finale poule tegen Argentinië in Gelsenkirchen. In de stromende regen overklaste Nederland de Zuid-Amerikanen met 4-0. Johan Cruijff excelleerde.  “We” - daar heb je het al - haalden uiteindelijk de finale in München. Heel Nederland in de stress, want we voelden ons favoriet  tegen toen nog West-Duitsland. Binnen twee minuten met 1-0 voor  Mooi, maar juist daardoor speelden we wel erg dominant. Precies, uiteindelijk toch een 2-1 nederlaag. De Duitsers hadden net iets meer finale routine. Waren we er dus toch ingetuind.

    Slapende jochies

    Op de terugweg naar Haren ’s avonds laat na die eerdere wedstrijd in  Gelsenkirchen twee slapende jochies op de achterbank.  Tien jaar later namen ze hoogstpersoonlijk revanche op de Duitsers op het EK daar in ’88. In de halve finale poule een 2-1 zege op de Mannschaft  in Hamburg. Onder meer een benutte strafschop van Ronald met Erwin heersend op het middenveld. Om uiteindelijk Europees Kampioen te worden: 2-0 in de finale tegen Rusland. Waarvan we de openingswedstrijd nog verloren en ook een moeizame poule speelden. Toch toernooiwinst, nadien nooit meer geëvenaard. Twee slapende jochies. “Het kan verkeren”, zei ooit Bredero.

    GRC in Argentinië ’78.

    Het huidige WK 2022 in Qatar doet denken aan dat van ’78 in Argentinië. Hoe zo? Politieke kwesties, eigenzinnige trainers (toen Happel, nu Van Gaal) en een flets begin. En ja, GRC was er ook in Argentinië weer bij met als deputatie André Borgman (actief kaderlid en in ’78 weer voorzitter), Willem Smit (penningmeester), Klaas Mulder (zaterdagvoetbal) en Ger van Gelder (onder meer jeugdtrainer). Voor politieke kwesties hadden we toen nog geen oog. Het speelde eigenlijk alleen maar in Nederland: het schrikbewind van de Argentijnse dictator Videla. Aan de kaak gesteld door ‘Neerlands Hoop’ van Freek en Bram.

    Of het daar aan lag is de vraag, maar de belangstelling in Nederland was gering. Het verre WK sprak hier niet aan daar ga je niet heen voor twee wedstrijdjes. Dus bijna drie weken.  Bovendien draaide het Nederlands elftal in de aanloop niet goed. Van de 500 voor Nederland beschikbare plaatsen werden er niet meer dan ruim 100 verkocht via twee reisorganisaties. Dat was heel wat anders dan de honderdduizenden Orangisten in ’74 in Duitsland. Zelfs aan de trip van dat geringe aantal hadden de reisbureaus de handen vol., Argentinië bleek een ‘moeilijk’ land om zo’n trip te kunnen organiseren.

    Je moest er ook echt wel wat voor over hebben naar de maatstaven van die tijd. Pokkenvaccinatie, paspoortverificatie Boekingskantoor BBI Groningen vroeg twee maanden vooraf al betaling van de reissom ad. fl. 7.200 all-inn. Daarnaast de eigen uitgaven, toch ook gauw fl. 2.500 in die drie weken.

    30 uur onderweg!

    Dan de reis zelf. Op 9 juni vliegen van Groningen per Cityhopper naar Amsterdam, vandaar met KLM naar Londen, met het Braziliaanse Varig naar Parijs, de Atlantische Oceaan over via  Rio de Janeiro naar Buenos Aires en op 11 juni via Cordoba tenslotte de eindbestemming Mendoza vlak bij de Chileens grens. Al met al bijna 30 uur onderweg!

    Maar In Amsterdam al ging het bijna mis. In de vertrekhal dronk het GRC-kwartet zich moed in voor die lange vliegmarteling en hielden al doende de tijd niet in de gaten. Hoorden via de terminal omroep wel allerlei gebrabbel, maar dat drong niet door. Een half uur voor vertrek rende een verhitte jonge vrouw op ons af: “Zijn jullie die Groningers?” Ja, hoezo? “De gate is al lang gesloten. Jullie bagage zit in het vliegtuig, maar dat mag niet weg als de passagiers er niet zijn.” Ze bleek de reisleidster. Zeer boos We kregen cynisch applaus van de passagiers, maar beloofden beterschap. Is gelukt.

    Klam zweet: uitschakeling?

    Al met al landden we in Mendoza een paar uur voor de laatste, beslissende poulewedstrijd tegen Schotland.  Inchecken, bagage in de storeroom en per bus direct door naar het stadion. Schotland dus. André Borgman was er op de tussenlanding in Rio de Janeiro nog net in geslaagd om een charmant spandoek voor het Argentijnse publiek te schilderen. Applaus, we konden niet meer stuk. Tot aan de latere finale natuurlijk.

    In het WK-begin rommelde het bij Nederland, ook in de technische staf rond Happel. Weliswaar was de kern van de ploeg nog van het WK Duitsland, maar Cruijff wilde nu niet mee. Het liep niet. Toch 3-0 tegen Iran en 0-0 Peru. We mochten zelfs met twee goals verliezen van Schotland om als tweede verder te kunnen naar de halve finale. Dus kwam vlak na rust Schotland gewoon met 3-1 voor! De 4-1 zat er aan te komen. Nederland was nergens.

    Verdorie: we realiseerden ons plotseling dat we misschien maar één wedstrijd van Nederland zouden zien. Uitschakeling!? Nog ruim twee weken naar stadions zonder Nederland!? Klam zweet diende zich aan. Willy Smit brulde naar de nabije spelersbank: “Happel, doe je er verdomme nog wat aan?“ Even later als een wonder 3-2 door Johnny Rep. Afstandsschotje uit het niets. De klamheid vloeide weg. Nederland en GRC toch naar de halve finale. De trip was gered. In elk geval nog drie halve finales. Pfff.

    Deel 2

    Hoe het in ’78 verder ging met GRC in Argentinië? Deel 2 na Nederland-USA. Heel interessant.

    Op de foto

    GRC steelt de show in het stadion van Mendoza: Holland groet Argentinië. Applaus. André wilde eerst GRC Saludos kalken, maar dat konden we hem zomaar uit het hoofd praten. Naast het spandoek Klaas Mulder met rechts naast zich André Borgman. Ergens achter het doek Willem Smit (Foto Ger van Gelder)